hejmo

el “Bildoj pri norda lando kaj aliaj rakontoj”


LA PLONĜO

rakonto

(fragmentoj el la komenca parto)

        aŭdo (.ogg) - fragmento 1 (komenco)

septembro 2084 - oceanborda plaĝo

«Foje mi suspektas, ke la plej evidenta pruvo pri la proksima findetruo aŭdiĝas ĉie, sed ni rifuzas aŭskulti» diris Melfi post longa paŭzo.
«Kiu pruvo?»
«Muziko. Aŭskultu la tutan nunan muzikon, altan malaltan, ne gravas: ĉiuj pecoj preskaŭ senescepte iel aludas pri monda kolapso
»

[...]    aŭdo (.ogg) - fragmento 2

Ĉar la plonĝo estis la kerno de la tuta stultaĵo. Oni komencis diskuti – jen tipa Melfi-eltrovo – ĉu jes aŭ ne homo kuraĝus plonĝi en tiun ĉi putran likvaĵon. Ili ĵus elvenis el la dubeparfuma naĝbaseno kie superfiltrita akvo karesas la lastajn naĝantojn. Ili atingis per du aeroskoteroj la rakitan pinaron ĉe la dezerta marbordo. Jam delonge la miasmaj akvo kaj aero fuĝigis ĉiujn vivantojn. Preter peĉa strio etendiĝis malhela plataĵo kies senmovecon ne plu rompis nek de malsupre fiŝoj – ĉiuj venenigitaj - nek de supre la vento, senefika sur tiu oleeca surfaco. En ĝi dense koncentriĝis hidrokarbidoj, fosfatoj, amoniako, merkuro, kromo, cezio, DDT, plumbo, kemiaj reziduaĵoj, radioaktivaj elementoj, arsenitaj spuroj, ĉiuj diablaj toksoj ellaboritaj por la bonfarto de la homaro.

Ĝis antaŭ kelkaj jardekoj oni periode analizis la akvon, por gardi la iluzion “kontroli la situacion”. Poste oni ĉesis pro troa kosto. Pli ekonomie oni dekoraciis la marbordon per vico el paneloj:
«SINBANADO SEVERE MALPERMESITA!»

Se iu same kuraĝos bani sin, li mem pagos la konsekvencojn. Kaj ĉio estos en ordo. Cetere, la ideo trempiĝi en ĉi tiun kloakon povus ĝermi nur en malsana cerbo. Ĝuste kiel tiu de Melfi, eble ŝokata de la obsedo pro la baldaŭa forveturo. Pli kredeble li pensas, ke tiu ĉi likvaĵo estas nektaro, kompare kun la venenaro kiu lin atendas ĉe la Misio. Li ja ekvidis kelkajn el la maloftaj revenintoj: homaj ŝirpecoj. Ilia kondiĉo igis lin pensi, ke la morto estas preferebla. Do en ĉi-lasta tago konvenas fari ion bizare heroan, ion kio povas impresi la knabinojn, eltiri krietojn el ilia brusto, lasi en ili memoron.

[...]    aŭdo (.ogg) - fragmento 3

«Venu knaboj, ni malvarmas, la tekno-pafa jam komenciĝis, ĉu vi ne aŭdas?»
Fakte ekalvenis de malproksime martelbruo dampita de la distanco:


GO GO GO GO – PU PU PU PU –

GO GO GO GO – PU PU PU PU –

GO PU GO PU – GO PU GO PU –

GO PU GO PU – GO PU GO PU

ĈA ĈA ĈA ĈA ĈA ĈA ĈA ĈA

ĈA ĈA ĈA ĈA ĈA ĈA ĈA ĈA

«Epoka!» diris Mona.
«Mita!» diris Dik.
«Kosma!» diris Gudrun.
«Bo» diris Melfi grimactordante la nazon.
«Ha jes!» diris Mona, «al li plaĉas nur tiuj tedaj lamentaĉoj de la matusalema epoko! Taŭgaj nur kiel dormigiloj!»
«Nu, pri gustoj ne disputu» diris Gudrun ekzamenante sian horloĝeton, «prefere ne forgesu, la Akademio vin atendas post kvar horoj kaj duono!»

[...]    aŭdo (.ogg) - fragmento 4

Sed Melfi ne moviĝas. Pensoj kirliĝas. La rokfirma memfido de la kunuloj estas tamen traborata de sennombraj meatoj. Se vi premus fingron kontraŭ ĝia surfaco, vi enirus kvazaŭ en formikejon. Sufiĉas malmulto por renversi iliajn certecojn. La Akademio, la forveturo, la sakra Misio kontraŭ la Flava Minaco, la celado al novaj koitoj antaŭ la atendata fineksplodo... jen ilia tuta universo, disfalonta pro modesta plonĝo.
«Ludŝuldojn mi kutimas pagi» li krias, «Se vi volas, rigardu, se ne, iru al la diablo, mi plonĝas!»
Ĉiuj paraliziĝas, kvazaŭ formikoj atingintaj folirandon. Ili terurite retropaŝas al la peĉa marbordo, Dik ekkuras por haltigi la kamaradon – akademianon pri kiu li respondecas, Gudrun mute malfermas buŝon kaj okulojn.
En tiu pozo Melfi, jam kuranta laŭ la plonĝotabulo, ekvidas ŝin dum fulma tempero, kaj kredas percepti lastafoje tiun abortitan semon, kiun li ne sukcesis revivigi; sed temas nur pri fragmento de tuto kiu flugas forrulas malaperas, ĝis li atingas la ekstremaĵon de la tabulo kaj svingas sin enaeren kun etenditaj brakoj kaj spasma spiro. Li aŭdas malantaŭ si kriojn, frakasbruon de disfalanta trabaro, komenciĝas la malsuprenira parabolo.


Ekzakte en tiu tempero io okazis. Kvazaŭ serura elklikiĝo, sed tiel dampita, ke li apenaŭ konscias pri ĝi. Eta flankenglito de la realo, kiel dum projekcio de filmo el kiu oni fortranĉis fotogramon: la spektanto apenaŭ perceptas la interrompon de la kontinueco. Melfi eksentis, ke io ŝanĝiĝis: io nedifinebla sed koncernanta la tutan kadron. Ĉu la fineksplodo? Pli ol penso, fulma intuicio. La tuto daŭris sekunderon.

Tuj poste li eniris la akvon. Forta puŝo kontraŭ kapo kaj ŝultroj, enprofundiĝo; per deko da energiaj brakosvingoj li reaperas al la surfaco kaj post orientiga ĉirkaŭrigardo atingas la plaĝon. Tie li elĉerpite sterniĝas sur subtilan sablon.

[...]

Sen Rodin